tranen...

tranen...

waarom heb ik zoveel tranen...
waarom zoveel verdriet,
waarom mis ik ze zoveel,
waarom, weet jij waarom...?
ik denk dat ik het weet.

Ik voel en denk verkeerd,
ik zeg en zie verkeerd...
ze hebben allemaal hun eigen leven,
en daar hoor ik niet meer bij...
als ze me misten dan komen ze wel,
zegt iedereen...
tranen, heb zoveel tranen...
wil gewoon af en toe mama, omi, moesie kunnen zijn...

en waarom, waarom kan dat niet...
sorry, voor het tekstje hieronder,
was immers zo fier en blij...
maar als je het leest,
weet dan dat het een geheim voor mij moest zijn...

tranen, zoveel tranen,
en zou eigelijk gelukkig willen zijn...
ik versta me niet,
soms het gevoel ik kan het niet...
om weer gewoon May te zijn...

te kunnen luisteren en genieten,
van kleuren en dieren,
maar vooral van kinderen,
mensen om me heen, de zieken en ouderen doen dan mee,
want van hen krijg ik tijd...
tijd om gewoon mezelf te zijn...
de ene keer blij, de andere keer niet,
te kunnen luisteren naar hun verhaal...
hun leven...
dat gaf me steeds een gevoel van vertrouwen...
en ja...dat kan ik nu niet,
door mijn verdriet,
het maakt me moe, zo moe...
en ja,
dan weet ik niet  hoe het moet...

geef me nog wat tijd,
om terug May te kunnen zijn,
te mogen zijn...
tranen, al die tranen,
ben ze zo moe,
en zou toch zo graag de zon weer zien,
maar ik weet niet hoe...
want steeds is er dat gemis...
van hen die ik zo mis...

tranen, mogen ze er zijn, die tranen...???
ik weet het niet... meer...

Mai Van Gool