mijn hart..

mijn hart dat klopt,
al vele jaren,
kinderen, familie en vrienden,
deden haar mee kloppen...
we konden houden van elkaar,
rekenen op elkaar,
elkaar graag zien,
zo gewoon...zonder meer...
houden van, daar hou ik van...
van het kleine en het grote, gewone...
maar sinds enkele jaren, gaat mijn hart tekeer,
want ... er is dat gemis, aan zien, aan vertrouwen, aan geloven in...
ik weet dat ieder gedragen word,door Hem, heb dit meermaals mogen ondervinden,
maar... ik ben een gewoon mens, een gewone moeder, en omi...
mijn hart kan alleen niet geven, aan degene die haar zo deden leven...
die haar maakten tot wat zij was...en zo graag is...
en nu...
nu krijg ik mijn hart niet in de pas, het wil maar razen, pijn doen,
wil maar niet rustig zijn...
heeft iemand daarvoor een medicijn,???
moet ik blijven geloven in
het zal ooit goed komen...
wat doe ik ondertussen...?
probeer te genieten van hen die ons graag zien,
van hen die van ons houden,
en die erop vertrouwen, dat liefde, liefde geeft...
er zijn weer tranen, ik dacht ze zijn op, en toch... vind ik geen stop...
raar is dat...
het enige dat wat helpt, en misschien ook voor anderen is erover schrijven...
vertellen...horen, hoe erover gezongen wordt...
vele worden niet gehoord, niet gezien...
ondanks hun roepen...of juist hun stil zijn...
mijn hart, zegt ... nog eenmaal, nog eenmaal proberen,
en dan...wil ook ik terug normaal leven...
kan Hij me dat geven?
want we willen zo graag gelukkig leven...
gewoon nog even een dank je wel,
voor de zovele die ons hun liefde geven...
dank je wel, gewoonweg dank je wel..allemaal...
liefs,
Mai Van Gool